Mike Wheeler Band feat. Kai Strauss (US/D/F) support act Deger (NL) Blues KTBA Vlierden (NL) (25-02-2018) reporter & photo credits: Freddie info club: KTBA Vlierden info band: Mike Wheeler - Kai Strauss © Rootsville 2018

Op een zonnige maar ijskoude zondagnamiddag gaat het vandaag richtging Nederlandse vrienden van 'KTBA' te Vlierden. Het is hier dat de 'Chicago Blues' de allerlaatste carnavalsschlager zal doen verstommen en zo stilaan de intocht van de eerste indoor festivals zal komen aan te kondigen. Diegene die er hier verantwoordelijk voor zal zijn is niemand minder dan Mike Wheeler, maar eerst zoals het hier bij de Brouwers Brothers past staat er ons nog een kleine verrassing te wachten. Op het podium staan vijf 'youngsters' die alle vijf al lang de pensioen gerechtige leeftijd hebben bereikt en dit ook in het hedendaagse stelsel. De naam van de band...Deger.

Deger is niet zo maar een band maar zijn lokale rockers die bestaan uit muzikanten die met het lumineus idee naar voren zijn gekomen om 'de blues' in het Brabants dialect te vertolken en komen dus allen uit Deurne en omgeving en ja, da hedde wellus maar helaas wa dun boer niej kent da vreêttie nie. Deze blues formatie bestaat uit Pieter Althuizen (zang en mondharmonica), Frits Janssen (gitaar), Wil van de Vranden (gitaar) Twan van Eyk (bas) en Frans Verdonschot (drums). Vijf buitenlandse Hollanders in Nederland in hun eigen dialect en daar mogen ze best fier op zijn. Een dialect dat misschien nog wel best kort bij onze dialecten in België aanleunt maar toch, ksnap er de balle niej van. Hun nummers gaan niet zelden over het natuurgebied 'De Peel'. Een gebied dat door de eeuwen heen wel smaakmakende verhalen kwam op te leveren. Wie weet is dit gebied, dat zich destijds uitstrekte tot het Belgische Overpelt, niet ooit de schuilplaats geweest van onze eigenste Limburgse Bokkenrijders. Grapje, of toch weer niet, maar we zijn hier vandaag voor een blues concert en dus laten we die van 'Deger' hun ding doen en schuiven de myhtes en sages uit de soms smakelijke geschiedenis even aan de kant en laten de harmonica grooves van Pieter Althuizen hun ding doen want zullie zen vôr d'n duvel nie bang.

Openingsnummer van de dag is 'Dwaallichtje', een nummer dat ontstond uit de analogie met de nachtelijke gebeurtenissen hier in de Peel maar door dit Braaaabants dialect verder moeilijk tot me komt door te dringen. Dat het een smakelijke intro betreft kan je aflezen op de glimlachende gezichten bij diegene die het dan weer wel verstaan. In alle geval was de blues van deze Deger best te smaken. Het is dus hier dat het gebeurt. Een ander verhaal gaat over het 'Eemshotel' in Delfzijl en daarmee bevinden we ons in het noorden van Nederland. Opmerkelijk is dat ondanks deze 'youngsters' de blues goed onder de knie hebben hun vaak humoristisch getinte teksten toch wel de bovenhand halen en iedereen zich best kan vermaken met soms verdoken 'stampuh jonge blues' in hun nummers.

Van slowbluesjes 'avant la lettre' naar pure rock 'n roll het gebeurt hier allemaal in de zaal 'Hotel Thijsen'. Met 'De Verbrande Peel' krijgen we zelfs een Latin bluesje waar Carlos Santana zou bij gaan verbleken. Verder krijgen we nog nummers als 'De Klotgemul Blues' en, hoe kan het ook anders...'Het Café'. Met 'Jeuk' voelen ze dat Mike Wheeler begint te krabben en zit hun passage er hier op. Hun blues was dik in orde maar had ik het geweten dan was ik vlug een snelcursus 'Brabants dialect' gaan volgen. Het is tenslotte altijd beter wanneer je de taal verstaat...allé tot in den drooij want we moeten apperentie moake voor de real thing. De quote van één van de Brouwers Bro's kunnen we jullie toch niet weerhouden en zo besloot Martin van...mannen het gaat jullie goed in de toekomst en dè snapt unnen boer mee éénen errem nog wel.

Mike Wheeler dan. Mike was in Chicago zijn vaste begeleiders Larry Williams, Cleo Cole en Brian James vergeten mee te nemen en dus kwam Kai Strauss hem wel even uit de nood helpen. Voor de rest deed hij beroep op de meest solide sectie van Frankrijk, Pascal Delmas op drums en Fred Jouglas op bas. Kai Straus en Mike Wheeler vonden elkaar al tijdens de Southern Bluesnight #19 in 2015 toe Mike de Kai's Electric Blues All Stars kwam te vervoegen. Beiden hielpen elkaar ook op hun respectievelijke CD's.

Het was Kai Straus die vandaag de spits mocht afbijten en dat deed hij met een instrumentaaltje waar Freddie King zijn 'San-Ho-Zay' was in verborgen. Tijd dan voor Mike Wheeler om zijn entree te gaan maken en dit deed hij langs de grote poort. Helemaal vanuit de 'green room' begon Mike in gezelschap van zijn 'Strat' zich een weg te banen doorheen een alweer vol gelopen zaal Thijsen. Ik weet niet hoe ze dit in het 'Brabants' zeggen maar wij zeggen van, moet er nog zand zijn. Een binnenkomer waarmee hij hier onmiddellijk alle blues harten hier aanwezig kwam te stelen.

Zijn opener 'Sweet Girl' was meteen raak en dus konden we ons gaan opmaken voor een avondje onvervalste Chicago blues. 'You Won't Do Right' en het nummer 'Chicago Blues' zijn twee ontegensprekelijke nummers in het genre, een genre dat soms wel eens kan gaan vervelen wanneer er geen andere 'key' wordt verweven. Ook daar kon Mike Wheeler en zijn 'partners in crime' hier vanavond op repliceren met rumba getinte 'I Can Do That'. Met Let Me Love You' zat het eerste gedeelte er hier op en na een pilsje en een bitterbal konden we ons opmaken voor deel '3' van deze zondag bij 'Keeping The Blues Alive'.

Ook nu mocht Kai Strauss de spits afbijten en dat deed hij uiteraard met twee van zijn eigen originals. Daarna was het terug 'prime time' met Mike Wheeler en met zijn statement 'Here I Am'. Op 'Walkin' Out The Door' wist Mike Wheeler de gitaarlicks tot onder de 30 decibels te brengen. Net als ik aan het denken was dat het geroezemoes zich vanuit de andere provincies naar Brabant leek te verspreiden kwam ook Ellen Brouwers met hetzelfde spinsel, hé dat zijn we hier niet gewoon! Gelukkig verstomde de geluidsgolven nog net op tijd om dan bij de apotheose van het nummer weerom laaiend enthousiast te worden.

Met 'A Blind Man Can See' kwam Mike de trap omlaag en verdween hij in de zaal tussen de menigte en dus zagen wij hem niet meer ;-). Een nummer waarop de interactie met de 'KTBA'ers een hoogtepunt kwam te bereiken. Tijd voor een beetje Otis Rush en met diens 'All Your Lovin' kwam er ook terug schwung in het concert, en kijk daar was dan jumpin' Theo al. Misschien dan ook de aanzet voor het sluitstuk van vandaag. Op Kai Strauss zijn album 'I Go By Feel' uit 2015 werkte ook deze Mike Wheeler aan mee en daaruit brengen de heren het nummer 'Gotta Wake Up'. Ook werk uit Mike's voorlopig laatste album 'Turn Up' uit 2016 met vooral de titeltrack van dit album. When Chicago meets Vlierden.

'Feel So Bad' was eentje van de uitsmijters van dit concert en zo dachten we er allemaal over dat het gedaan was. Nu nog de terugrit van een klein uur en dertig minuten en we kunnen weerom aan een nieuwe week beginnen dus...houdoe wàr k paai'm er tussen uit...